Niedobór enzymów trawiennych skutkuje różnymi dolegliwościami, a nawet poważnymi chorobami. Nie musimy się obawiać: uzupełniając enzymy trawienne, z łatwością możemy zapobiec wielu dolegliwościom i wyleczyć już istniejące. Niedobór enzymów trawiennych w organizmie to tak jak byśmy do auta, które właśnie wyjechało z serwisu, wlali benzynę, ale zapomnieli dolać oleju. Nasz organizm wydaje się być w porządku, ale czegoś mu jednak brakuje, a to czegoś, co jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania. Bez enzymów trawiennych układ trawienny nigdy nie będzie funkcjonował prawidłowo, dlatego, gdy zabraknie chociażby jednego z nich stajemy w obliczu poważnych problemów zdrowotnych. Jest więc niezmiernie ważne, abyśmy wczas rozpoznali objawy niedoboru enzymów, pozwoli to pozbyć się dolegliwości i zapobiegnie poważniejszym kłopotom.

Enzymy trawienne – dowody potwierdzające skuteczność ich suplementacji

Dowody potwierdzające skuteczność suplementacji enzymów trawiennych. Wzbogacenie ludzkiej diety o naturalne enzymy trawienne nie jest nowym pomysłem. Minęło 70 lat odkąd naukowcy po raz pierwszy zdali sobie sprawę, jak ważna jest w surowej diecie obecność enzymów i wpływ na stan odżywiania ludzi.[11] Naukowcy zauważyli wówczas, że suplementacja enzymów może przywrócić szybkie trawienie pokarmów w żołądku, naśladując to, które ma miejsce, kiedy konsumujemy surowe pokarmy.Już od dawna stosuje się kurację suplementacją enzymów trawiennych leczącą osoby cierpiące na różne przewlekłe choroby związane z trawieniem. I tak na przykład, pacjenci ze zwłóknieniem torbielowatym – ze względu na zaburzenia trawienia – stosują formuły enzymu trzustkowego, by wspomagać rozkład białka, tłuszczu i innych substancji odżywczych. Natomiast osoby chorujące na przewlekłe zapalenie trzustki mogą stosować lipazę by wspomagać rozkład tłuszczu. Coraz większa ilość dowodów sugeruje jednak, że nawet jeśli nie cierpisz na niedobór określonego enzymu możesz, odczuć korzyści z suplementacji enzymów trawiennych.

Enzymy trawiące błonnik

 Enzymy trawiące włókno pokarmowe – błonnik. Naturalne enzymy trawiące skrobia nazywamy ogólnie amylazami. Rozkładają one wiązania między cząsteczkami cukru w skrobi, uwalniając cukier do natychmiastowej absorpcji.[27] Wywołuje to niebezpieczny poposiłkowy skok poziomu glukozy we krwi, który uszkadza mięsień sercowy i naczynia krwionośne.[28] Dlatego też, skądinąd zdrowi ludzie nie wymagają stosowania suplementacji amylazy. W rzeczywistości blokery amylazy odgrywają ważną rolę w zwalczaniu nadwagi i skoków cukru.Z drugiej jednak strony, ludzki organizm nie wytwarza enzymów trawiennych przetwarzających celulozę – błonnik, będący częścią brokułów czy innych warzyw, które niestrawione przez ludzkie enzymy przechodzą przez układ trawienny. A zatem, kiedy pokarmy te są przyjmowane, organizmy żyjące w jelicie grubym rozkładają błonnik na cząsteczki, które są następnie poddane fermentacji. Proces fermentacji kumuluje płyny w okrężnicy wywołując gazy i wzdęcia, co niestety sprawia, że wielu ludzi unika spożywania zdrowych warzyw jakimi są np. brokuły. Aby zapobiec problemom związanym z rozkładem błonnika, suplementacja enzymów trawiących celulozę takich jak celulaza, hemicelulaza, fitaza, beta- glukanaza, pektynaza i ksylanaza może przetworzyć celulozę w mniejsze cząsteczki, które mogą następnie przejść nieszkodliwie przez układ trawienny. W rezultacie uzyskujemy lepsze trawienie błonnika roślinnego oraz zwiększoną absorpcję korzystnych cząsteczek zawartych w zdrowych pokarmach roślinnych. Suplementy zawierające enzymy trawiące celulozę rozkładają włókna roślinne (błonnik) takie jak te znalezione w brokułach, ale nie uwalniają wolnego cukru przez co nie przyczyniają się do śmiertelnych poposiłkowych skoków glukozy.

Rola enzymów trawiennych

Organizm człowieka część enzymów trawiennych wytwarza sam, niektóre musimy jednak uzupełniać odpowiednią dietą. Enzymy trawienne mają dwie podstawowe funkcje:

1.Enzymy trawienne rozkładają pokarmy w absorbowalne składniki odżywcze. Do najbardziej znanych enzymów należą: amylaza, która ułatwia rozkład skrobi, lipaza, wspomagająca rozkład tłuszczu, proteaza specjalizująca się w rozkładaniu białek.

2.Zadaniem metabolizujących enzymów trawiennych jest ułatwienie trawienia składników odżywczych na poziomie komórkowym.

Do zdrowego funkcjonowania organizmu potrzebna jest odpowiednia ilość enzymów. Zmieniające się pory roku, stress, nadmierny wysiłek fizyczny, stosowanie leków, niewłaściwa dieta lub zakwaszeie organizmu może powodować zmniejszone wydzielanie enzymów.

Objawy wynikające z niedoboru enzymów: kiedy powinniśmy wytężyć uwagę?

Brak enzymów trawiennych skutkuje wieloma nieprzyjemnymi objawami, często są one tymczasowe, więc nie zwracamy na to zbytniej uwagi. Jeśli zauważysz następujące dolegliwości, z całą pewnością w Twoim organizmie jest zbyt mało jednego lub więcej enzymów trawiennych:

•Zmęczenie

•Ciągły głód

•Częste zakażenia grzybem Candida

•Szybki przyrost masy ciała

•Rozdrażnienie

•Skurcze mięśni

•Przewlekłe zaparcia

•Powolne, niewłaściwe trawienie

•Wzdęcia

•Zapalenie jelita grubego

Jeśli nie uda Ci się wczas uzupełnić niedoborów enzymów trawiennych, po upływie dłuższego czasu może to doprowadzić do pojawienia się poważnych zaburzeń trawiennych i metabolicznych, co wpłynie negatywnie na prawidłowe funkcjonowanie organizmu człowieka.

Uzupełnienie enzymów trawiennych

Jeśli niedobór enzymów trawiennych jest spowodowany zaburzeniami czynności wątroby, pęcherzyka żółciowego i jelita cienkiego, niezbędna będzie wizyta u lekarza specjalisty. W większości przypadków jednak powodem jest nieodpowiednia dieta, nagromadzenie toksyn, ważnym czynnikiem może być również wysoki wiek, ponieważ z wiekiem zmniejsza się ilość wytwarzania enzymów. W takich przypadkach konieczna będzie zmiana dotychczasowych nawyków żywieniowych: spożywanie roślin strączkowych, kapusty, różnych surowych warzyw i owoców, szczególnie ananasa i papai. Niezmiernie ważne jest oczyszczanie organizmu, które wspiera pracę wątroby i trzustki, jak również przywróci naruszoną równowagę mikroflory jelitowej, która odgrywa istotną rolę w produkcji enzymów trawiennych. Ważne jest przyjmowanie odpowiednich suplementów, bardzo skuteczne mogą okazać się probiotyki oraz enzymy trawienne.

Nadczynność tarczycy to zwiększone wydzielanie hormonów tarczycy ponad ilości, których potrzebuje organizm. Nadczynność tarczycy zwana jest często hipertyreozą (ang. hyperthyreosis lub hyperthyroidism). Może przyjmować postać jawną, z całym wachlarzem dość charakterystycznych objawów, jak i utajoną, gdzie nadmiar hormonów tarczycy jest na tyle niewielki, że nie rozwija się postać kliniczna choroby. W wymiarze objawowym nadczynność tarczycy charakteryzuje się uczuciem stałego gorąca, drżeniem rąk, kołataniem serca oraz wieloma innymi dolegliwościami, z których nie wszystkie występują u każdego pacjenta. Na nadczynność tarczycy narażone są przede wszystkim kobiety. W ciągu życia zachoruje co sześćdziesiąta kobieta oraz jedynie co siedemsetny mężczyzna.

Nadczynności tarczycy – przyczyny

Tarczyca jest organem przylegającym do tchawicy poniżej krtani. Funkcją jego w organizmie jest produkcja hormonów, tzw. hormonów tarczycy. Hormony te nazywamy T3 oraz T4. Hormony te są związkami jodu i do prawidłowego funkcjonowania tarczyca potrzebuje odpowiedniego zaopatrzenia w ten pierwiastek. Zaopatrzenie organizmu w jod nie musi być bardzo regularne, gdyż jest on magazynowany w tarczycy i jego zapas starcza w normalnych warunkach na kilka tygodni. Przewlekły niedobór jodu może powodować jednak powstanie chorób tarczycy, wywołujących jej nadczynność w długim okresie. Hormony tarczycy regulują w organizmie wiele funkcji. Trudno jest omówić ich efekty na poziomie całego organizmu, gdyż wpływają one na funkcjonowanie wielu tkanek, a jednocześnie działają różnokierunkowo. Hormony te odgrywają kluczową rolę w procesach metabolizmu zachodzących w organizmie czy w procesie rozwoju płodu. Aktywność tarczycy jest warunkowana hormonem przysadki mózgowej – TSH, czyli hormonem tyreotropowym. Nadczynność tarczycy może być związana zarówno ze zwiększonym wydzielaniem tego hormonu, jak i ze zmianami w samym gruczole tarczycy. Z tej perspektywy wyróżniamy nadczynność pierwotną i wtórną. Przyczyny nadczynności tarczycy kształtują się w zależności od wieku, zaopatrzenia w jod i predyspozycji genetycznych. Najczęstszymi są: silny uraz psychiczny, np. lęk, gniew, zmartwienie, zaburzenia w życiu płciowym, zaburzenia hormonalne okresu przekwitania, jakakolwiek ostra lub przewlekła choroba zakaźna, spożywanie nadmiernych ilości jodu, guzy przysadki mózgowej, zażywanie zbyt dużej ilości hormonów tarczycy oraz ciąża.

Nadczynnoś tarczycy – objawy

Nadczynności tarczycy w postaci jawnej towarzyszy szereg dość charakterystycznych objawów, które pozwalają zwykle na jej zdiagnozowanie jedynie na podstawie objawów klinicznych. Niemniej przed podjęciem leczenia zaleca się przeprowadzenie dalszych badań, w celu zdiagnozowania przyczyny i formy choroby. Ujawnioną postać nadczynności tarczycy rozpoznaje się, gdy istnieje zwiększony poziom fT3 lub fT4 (frakcje wolne hormonów tarczycy) ponad górną granicę normy. Zwykle towarzyszy temu obniżony poziom TSH, jednak w szczególnych przypadkach również poziom TSH może być podwyższony.

Objawem charakterystycznym nadczynności tarczycy jest wzmożona nerwowość. Chory staje się drażliwy, może odczuwać niewytłumaczalny niepokój, lęk, łatwo wpada w płacz. Mogą występować trudności ze skupieniem uwagi, bezsenność. Chorzy zwykle wykazują również nadmierną ruchliwość, są często nienaturalnie pobudzeni. W niektórych przypadkach pojawiać się może depresja, a nawet objawy psychotyczne, podobne jak w schizofrenii czy chorobie afektywnej dwubiegunowej. Nadczynność tarczycy wpływa również na metabolizm chorej osoby. Następuje częstsze oddawanie stolca połączone z biegunką. Chory posiada zwiększony apetyt, któremu towarzyszy paradoksalnie spadek masy ciała. Jednocześnie dochodzi do redukcji masy mięśniowej, chory nie jest w stanie podejmować dużego wysiłku fizycznego, szybko się męczy. Występują tzw. faliste drgania mięśni, szczególnie widoczne przy wyprostowaniu rąk. Objaw ten może przypominać drżenie rąk w przebiegu choroby Parkinsona.

Nadczynność tarczycy – leczenie

Chcąc przywrócić prawidłową czynność hormonalną gruczołu tarczowego u osób z nadczynnością tego gruczołu, trzeba przede wszystkim zapewnić im spokój przez wiele tygodni, zlikwidować wszelkie źródła konfliktów i emocji, zapewnić dogodne warunki otoczenia, obfitą dietę mleczno-jarzynową oraz stosować odpowiednie preparaty farmakologiczne blokujące czynność lub hamujące nadmierne wytwarzanie hormonów warunkujących podany zespół objawów klinicznych. Rodzaj leczenia farmakologicznego nadczynności tarczycy, dawkę preparatu oraz czas stosowania ustala i zmienia każdorazowo lekarz. Podstawowym warunkiem uzyskania efektów leczenia jest jego systematyczność. W niektórych przypadkach stosuje się leczenie izotopowe lub operacyjne. Leczenie nadczynności tarczycy zależne jest od: jej przyczyny, wieku chorego, nasilenia oraz innych chorób. Dlatego metoda leczenia jest dobierana przez lekarza indywidualnie. Nie należy lekceważyć tego schorzenia, gdyż nieleczona nadczynność tarczycy może powodować bardzo niebezpieczne powikłania w postaci: niewydolności serca, zaburzeń rytmu serca, osteoporozy.

Dzisiejszy styl życia – pośpiech, fatalna dieta, używki oraz brak ruchu – silnie wpływa na nasze zdrowie. Nie zdajemy sobie sprawy, że takie postępowanie również nie jest obojętne dla naszych kości. Osteoporoza to choroba, której rozwojowi sprzyjają wyżej wymienione czynniki.

Czym jest osteoporoza?

Często pacjent, słysząc od lekarza diagnozę, jaką jest osteoporoza, nie rozumie istoty tej choroby. Nie każdy lekarz dysponuje wystarczającą ilością czasu, aby należycie wyjaśnić jej charakterystykę i zapoznać go z nią. Słowo „osteoporoza” pochodzi z języka greckiego i już samo tłumaczenie daje wiele informacji na temat tej choroby; osteon oznacza „kość”, a porus „otwór”, można więc przetłumaczyć to jako „dziurawa kość”. Osteoporoza to postępująca metaboliczna choroba całego szkieletu człowieka. Dochodzi w niej do zmniejszenia gęstości kości („mniej kości w kości”), następuje też zmiana jej wewnętrznej struktury, przez co szkielet staje się bardziej kruchy i podatny na złamania. Dzieje się tak dlatego, że procesy niszczenia i odbudowy kości, które u zdrowego człowieka pozostają w równowadze, u chorych na osteoporozę przesunięte są w stronę degradacji (człowiek traci więcej tkanki kostnej, niż jest w stanie odbudować). Na procesy te duży wpływ mają hormony (parathormon, kalcytonina czy hormony płciowe, zarówno estrogeny – hormony żeńskie, jak i androgeny – hormony męskie), ilość wapnia i witaminy D w diecie czy też aktywność fizyczna i wiele innych czynników.

Objawy osteoporozy

Objawy osteoporozy zależne są od liczby i obszaru złamań. Złamanie przedniej krawędzi kręgu może przebiegać bezobjawowo,chory nie uskarża się wówczas na ból, lub skąpoobjawowo w postaci dyskomfortu przy staniu lub siadaniu. Częściej początek osteoporozy objawia się ostrym bólem, pojawiającym się nagle, niespodziewanie, nawet przy wykonywaniu codziennego lekkiego wysiłku. Ruchy kręgosłupa są bardzo ograniczone, a ból wzmaga się przy kaszlu czy kichaniu. Chory potrafi dokładnie zlokalizować miejsce bólu. Złamaniom często towarzyszy brak apetytu oraz wzdęcia brzucha. Spożywanie pokarmów daje uczucie pełności w nadbrzuszu i nasila ból w miejscu złamania. Ponadto zmienia się sylwetka, występuje deformacja klatki piersiowej, zwana garbem lub garbem wdowim, który jest wynikiem kompresyjnych złamań przednich części wielu kręgów. Plecy pacjenta są zgarbione, zaokrąglone, dochodzi do obniżenia wzrostu. Kolejne złamania pogłębiają kifozę piersiową, zmniejszają wzrost, aż do chwili, kiedy łuki żebrowe zaczną opierać się o talerze biodrowe. Pojawiają się wtedy ból oraz wiele działań niepożądanych ze strony narządów klatki piersiowej i jamy brzusznej. Występuje zaburzenie funkcji trawiennej, a zmniejszenie aktywności ruchowej przewodu pokarmowego nasila występujące już zaparcia. Przy upośledzonej sprawności ścian klatki piersiowej pacjenci z osteoporozą częściej chorują na zapalenie płuc i dolegliwoście zatorowo-zakrzepowe. Inne symptomy dają złamania kości długich. Pojawiają się złamania kości promieniowej w obrębie nadgarstka, zazwyczaj, gdy podczas upadku próbujemy się podeprzeć ręką. Należy je nastawić i unieruchomić w opatrunku gipsowym na parę tygodni. Złamania górnego odcinka kości udowej (złamanie szyjki kości udowej i złamania krętarzowe) występują często przy błahych urazach, potknięciu się o dywan, próg czy wręcz mocniejszym nadepnięciu nogą. Wówczas konieczne jest poddanie pacjenta interwencji chirurgicznej i hospitalizacji. Śmiertelność po tego rodzaju złamaniach jest wysoka i dochodzi nawet do 25%, w wyniku powikłań sercowo-naczyniowych, oddechowych i nerkowych. Osteoporoza jest chorobą przewlekłą, stąd wczesne jej rozpoznanie u pacjentów ze znanymi czynnikami ryzyka zaniku kostnego umożliwia zapobieganie oraz zastosowanie leczenie na wczesnym etapie zapobiegającego złamaniom.

Leczenie osteoporozy

Celem leczenia osteoporozy jest zachowanie masy kostnej powyżej „progu złamań”. W tym celu stosuje się wiele środków farmaceutycznych, a chorzy przyjmujący te preparaty muszą być pod stałą kontrolą lekarza. W leczeniu istotna jest dobra współpraca pomiędzy lekarzem, a pacjentem. Niektóre leki przepisywane w osteoporozie trzeba zażywać przez wiele lat, podobnie jest z profilaktyką, którą trzeba zachowywać do końca życia. Właściwie dobrany sposób leczenia może całkowicie zmniejszyć ryzyko złamań i utrzymywać sprawny układ ruchu do starości. Leczenie osteoporozy polega przede wszystkim na eliminowaniu wszystkich czynników, które zwiększają jej ryzyko. Istotne jest to również w zapobieganiu chorobie. Pacjenci w trakcie osteoporozy powinny przyjmować witaminę D i wapń, nie wystarczy tylko odpowiednia dieta, często potrzebne jest przyjmowanie witamin w postaci preparatów. Oczywiście w czasie trwania kuracji trzeba co jakiś czas kontrolować poziom wapnia we krwi oraz jego wydalanie z moczem. Pacjenci mogą przyjmować wapń np. w postaci węglanów wapnia (około 40% wapnia), najlepiej podczas posiłku. Natomiast dawkę witaminy D zmniejsza się o połowę w okresie letnim (dawkowanie zależy od pory roku). Uwaga! Przedawkowanie witaminy D może powodować uszkodzenie nerek. Podział leków na osteoporozę zależy od ich działania oraz aktywności zależnej od płci, wieku i innych czynników. Preparaty dobiera się indywidualnie, aby leczenie było jak najbardziej skuteczne i bezpieczne dla pacjenta. Najczęściej specjalista przepisuje preparaty, które zapobiegają złamaniom. Kuracja osteoporozy nie powinna trwać dłużej od badań klinicznych, podczas których określano skuteczność i bezpieczeństwo przyjmowania leku. Przykładowe środki przyjmowane w osteoporozie: Ranelinian strontu, Bisfosfoniany Raloksyfen, Denozumab, Kalcytonina łososiowa, Hormonalna terapia zastępcza (HTZ), Teryparatyd.

Leczenie osteoporozy wtórnej w przewlekłych chorobach stawów

Zależy od jej przyczyny, jednak należy jak w każdym przypadku stosować się do ogólnych zasad postępowania, mających na celu obniżenie ryzyka złamań.

Reumatoidalne zapalenie stawów: wymaga szybkiego zahamowania jego rozwoju, podaje się preparaty, które mają zmienić jej przebieg. Rozwój zapalenia stawów powoduje stopniowe niszczenie kości. Również przyjmowanie glikokortykosteroidów wpływa na osteoporozę. Należy odpowiednio wcześnie włączyć leki zmniejszające ryzyko złamań kości.

ZZSK (zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa): należy pamiętać o aktywności fizycznej oraz leczeniu schorzenia. Zaleca się bisfofoniany.

Toczeń rumieniowaty układowy: należy leczyć chorobę na wczesnym etapie oraz jak najrzadziej przyjmować glikokortykosteroidy. Rozpoczęcie kuracji osteoporozy należy rozpocząć stosunkowo wcześnie.

Zwykłe badanie EKG trwa kilka minut i przez ten czas rejestruje się pracę serca. Nie zawsze jednak w tak krótkim czasie udaje się zarejestrować pojawiające się okresowo w ciągu dnia zaburzenia. Metoda Holtera natomiast pozwala na zarejestrowanie jego pracy przez 24, a nawet 48 godzin. W tym czasie pacjent może wykonywać codzienne czynności. Holter EKG zapisuje aktywność serca na taśmie magnetycznej lub w pamięci elektronicznej, co pozwala na interpretację wyników w późniejszym czasie.

Holter – rodzaje

1. Holter – zwykły Holter do badania elektrycznej pracy serca, dokonuje pomiarów z pomocą elektrod przyczepionych do klatki piersiowej;

2. Holter EEG – bada elektryczną pracę mózgu, za pomocą elektrod przyczepionych do głowy pacjenta;

3. Holter ciśnieniowy, inaczej Holter abpm lub Holter rr – to badanie wykonywane na miejscu w gabinecie lekarskim. Ten rodzaj Holtera mierzy ciśnienie pacjenta za pomocą rękawa nałożonego na ramię.

Holter – wskazania do wykonania badania

Założenie Holtera i całodobowa obserwacja serca pozwala zdiagnozować lub wykluczyć wiele schorzeń, a także monitorować pracę serca już po zdiagnozowaniu jakiegoś problemu kardiologicznego, m.in. wskazaniami do badania są:

zasłabnięcia, omdlenia, zawroty głowy – z podejrzeniem podłoża kardiologicznego lub z próbą wykluczenia takiej przyczyny;

1. kołatanie serca, a także nierówna praca serca, tzw. blok serca (czyli spowolniona praca mięśnia sercowego);

2. choroba wieńcowa, a także stany po zawale serca;

podejrzenie arytmii;

3. leczenie antyarytmiczne – badanie Holterem pozwala na kontrolowanie skuteczności leczenia zwłaszcza, gdy wykona się je przed rozpoczęciem przyjmowania leków i później w trakcie ich przyjmowania dla zestawienia wyników;

4. wszczepiony rozrusznik serca – Holter pozwala kontrolować pracę rozrusznika, dzięki temu badaniu lekarz możne sprawdzić czy rozrusznik działa prawidłowo.

Holter – przebieg badania

Holter EKG nie wymaga dodatkowych badań i specjalnych przygotowań. Czasami zaleca się przedstawienie lekarzowi wyniku ostatniego badania EKG. Aparat do badania metodą Holtera wygląda jak walkman. Do klatki piersiowej w różnych miejscach przykleja się elektrody. Miejsca przyklejenia są wygolone i odtłuszczone. Elektrody łączą się z urządzeniem rejestrującym EKG, które przyczepiane jest do paska pacjenta. Jego noszenie w żaden sposób nie powinno ograniczać aktywności pacjenta, wręcz przeciwnie – powinien on wykonywać w ciągu dnia te same czynności co zwykle, ponieważ niektóre zaburzenia rytmu serca pojawiają się właśnie w trakcie wykonywania zwykłych zajęć, a nie w spoczynku. Dużą zaletą Holtera EKG jest to, że umożliwia on analizę pracy serca także podczas snu, kiedy to cześć arytmii może się ujawniać (może mieć to związek z epizodami niedotlenienia mięśnia sercowego w czasie snu). W zależności od typu aparatu, sygnały EKG są rejestrowane z 2 lub 3, rzadziej z 12 odprowadzeń. Najczęściej stosuje się system 3-kanałowy.

Dobę lub dwie po badaniu pacjent:

•musi prowadzić dziennik pacjenta, w którym zapisuje swoje dolegliwości, ich czas oraz po jakich czynnościach wystąpiły;

•nie może brać kąpieli i prysznica;

•nie może używać koców i poduszek elektrycznych;

•nie powinien także manipulować przy urządzeniu, z wyjątkiem naciskania przycisku oznaczającego wystąpienie dolegliwości.

Holter samo dokonuje automatycznej oceny dobowego rytmu serca, jednak analiza taka wymaga weryfikacji lekarskiej w odniesieniu do notatek pacjenta zawierających zapis odczuwanych przez niego podczas badania dolegliwości. Podobnie wykazanie występowania arytmii nadkomorowych i komorowych musi być interpretowane z uwzględnieniem wieku, aktywności życiowej i stanu zdrowia pacjenta, ponieważ niektóre zaburzenia rytmu mogą występować również u ludzi zdrowych.

Badanie serca metodą Holtera nie boli i jest całkowicie bezpieczne, a jednocześnie bardzo użyteczne w wykrywaniu arytmii serca, które są niemożliwe do wykrycia za pomocą zwykłego EKG.

Badanie holterowskie – zalety

Wielką zaletą badania holterowskiego w porównaniu z innymi metodami diagnozowania jest to, że pokazuje pracę serca również podczas snu. U niektórych osób właśnie wtedy i tylko wtedy dochodzi do poważnych zaburzeń jego funkcji. Kiedy śpimy, większość czynności, jakie wykonuje nasz organizm, zostaje spowolniona. Zdarza się jednak, że oddech jest wyjątkowo płytki, powolny i nie dostarcza organizmowi odpowiedniej porcji tlenu. Wpływa to negatywnie na pracę serca. Te wszystkie zakłócenia lekarz może odczytać z zapisu holtera.

Holter – wyniki na wykresie

Impulsy elektryczne, wytwarzane stale przez nasze serce, są w czasie badania zapisywane na taśmie magnetofonowej albo elektronicznie. Po upływie 24 godzin lekarz odczytuje i analizuje zapis, porównując go z prowadzonymi przez nas notatkami. Wyniki interpretuje za pomocą specjalnego programu komputerowego. Na podstawie sporządzonych wykresów może postawić precyzyjną diagnozę i rozpocząć leczenie.

Niektórzy niesłusznie obawiają się, że holter pogorszy stan ich zdrowia, zakłócając pracę serca. Nie ma nawet najmniejszego ryzyka. Badanie nie boli, jest całkowicie bezpieczne i nieinwazyjne, czyli nie narusza tkanek ciała.

Badanie dna oka (oftalmoskopia), tj. badanie tylnego odcinka oka, jest jednym z podstawowych badań okulistycznych. Odbywa się za pomocą wziernika ocznego (oftalmoskopu). Zgodnie z zasadą optyki, obraz oglądany przez okulistę jest odwrócony. Dno oka pozwala obejrzeć nieinwazyjnie naczynia krwionośne oraz ocenić tarczę nerwu wzrokowego. Dzięki temu oftalmoskopia pozwala wykryć wiele chorób, także na wczesnym ich etapie.

Metody badania dna oka

Wyróżnia się trzy metody przeprowadzania badania dna oka. Są to:

•oftalmoskopia bezpośrednia – badanie przeprowadza lekarz trzymając wziernik przed własnym okiem i zbliżając go do oka chorego. Pacjent znajduje się w ciemnym pokoju. Na polecenie lekarza patrzy się w różnych kierunkach, aby można było ocenić żądane miejsce dna oka,

•oftalmoskopia pośrednia – przeprowadza się przy użyciu soczewki skupiającej o dużej sile, którą lekarz trzyma prze okiem badanego w odległości jej ogniskowej. Lekarz obserwuje obraz odwrócony i powiększony, który powstaje w płaszczyźnie soczewki trzymanej przed okiem badanego,

•Trójlustro Goldmanna– jest metodą włożenia na znieczuloną wcześniej rogówka trójlustra, które posiada w polu centralną soczewkę skupiającą otoczoną przez trzy lustra.

Wskazania do badania dna oka

Badanie dna oka należy wykonać w przypadku:

•występowania chorób, w których przebiegu dochodzi do zmian na dnie oka: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, choroby krwi (np. białaczka, skazy krwotoczne, niedokrwistość), kolagenoza;

•stosowania niektórych leków;

•urazów czaszki;

•bólów głowy;

•choroby układu nerwowego, guzów wewnątrzczaszkowych;

•osób nieprzytomnych lub po utracie przytomności;

•zeza u dzieci;

•zaburzenia równowagi;

•zaburzenia widzenia barw, ostrości widzenia czy ubytku w polu widzenia centralnego lub obwodowego.

Badanie okulistyczne jest wykonywane na zlecenie lekarza, może być zwykłym badaniem kontrolnym, wykonuje się je zawsze u wcześniaków.

Objawy oczne pojawiają się także w przebiegu wielu schorzeń ginekologicznych, dermatologicznych, immunologicznych, hematologicznych, endokrynologicznych, infekcyjnych czy dotyczących przewodu pokarmowego. Dlatego też, zawsze w tego typu przypadkach powinno wykonać się badanie dna oka. Kardiolodzy często kierują na badanie dna oka, aby ocenić zaawansowanie uszkodzeń narządów u chorych na nadciśnienie tętnicze oraz cukrzycę. Okulista może wykryć zmiany na dnie oka wskazujące na powyższe choroby, a także stwierdzić zmiany miażdżycowe czy zatory charakterystyczne dla zapalenia wsierdzia. Zmiany w obrębie tętniczek siatkówki oraz tarczycy nerwu wzrokowego należą do powikłań nadciśnienia tętniczego. Ponadto zmiany w obrębie naczyń dna oka odzwierciadlają stopień zmian naczyniowych w innych narządach. Regularna kontrola dna oku u chorego z nadciśnieniem tętniczym pozwala ocenić postęp choroby i skuteczność stosowanego leczenia. W tym celu używa się klasyfikacji Keitha i Wegenera, określającej stadia zmian naczyniowych na dnie oka. We wczesnym okresie stwierdza się pogrubienie ścian naczyń – sklerotyzację. W późniejszym charakterystyczny jest objaw Gunna – poszerzenie naczyń żylnych powyżej uciskającego je stwardniałego i zwężonego naczynia tętniczego. Podczas dramatycznego wzrostu ciśnienia może dojść do obrzęku tarczycy nerwu wzrokowego. Badanie dna oka ma zasadnicze znaczenie w diagnostyce wielu chorób. Dzięki niemu można rozpoznać większość schorzeń oka, zwłaszcza jego siatkówki (np. choroby plamki), błony naczyniowej (zapalenie, nowotwory), nerwu wzrokowego (zapalenie, jaskra) i ciałka szklistego (wylew krwi, zmętnienie).

Badanie dna oka u dziecka

Badanie dna oka u dzieci jest jednym z podstawowych badań wzroku. Zalecane jest szczególnie dzieciom z wadami wzroku, zezem, a także jeśli w rodzinie pojawił się przypadek guza oka lub mózgu. Oftalmoskopię należy przeprowadzić również u wcześniaków w pierwszym miesiącu życia, aby wykluczyć retinopatię. Jest to uszkodzenie siatkówki oka, na którą są narażone dzieci z niewielką masą ciała.Badanie jest bezpieczne i bezbolesne. Może się jednak wydłużyć czas jego trwania nawet do godziny, ze względu na trzykrotne kropienie oczu.

Przebieg i powikłania badania dna oka

Badanie okulistyczne dna oka dokonuje się za pomocą oftalmoskopu, który składa się z czterech soczewek, pozwalających skorygować wadę wzroku badanego. Aby zbadać oko, okulista wprowadza przez wziernik wiązkę światła, które po przejściu przez soczewkę naświetla dno oka. Powiększenie obrazu utrzymuje się za pomocą soczewki skupiającej, ustawionej przed okiem pacjenta. Przy badaniu wziernikiem lekarz siedzi naprzeciwko chorego i kieruje światło wziernikiem w źrenicę badanego oka, przesuwając się możliwie jak najbliżej pacjenta na odległość 3 cm od rogówki. Na polecenie okulisty należy patrzeć w innych kierunkach, aby można było ocenić żądane miejsce dna oka. Pacjent może czuć się zaślepiony w wyniku światła wziernika, które samoistnie przechodzi po krótkiej chwili. Niekiedy mogą wystąpić powikłania po leku rozszerzającym źrenicę u pacjentów z niewykrytą jaskrą zamkniętego kąta przy prawidłowym ciśnieniu oka. Czasami może boleć głowa oraz nastąpić pogorszenie widzenia. Po badaniu tylnego odcinka oka mogą wystąpić nudności i wymioty. Gałka oczna jest twarda z powodu wysokiego ciśnienia ocznego. Atak może nastąpić po podaniu leku rozszerzającego źrenicę. W takim przypadku należy zgłosić się do lekarza, który przerwie atak. W przeciwnym razie jego długotrwały przebieg może zakończyć się ślepotą oka.

Jesteś kobietą po 50 roku życia? Mimo, że nie masz żadnych niepokojących objawów ze strony piersi nadszedł już czas, żeby zrobić sobie pierwsze badanie mammograficzne. U kobiet w wieku 50-69 badanie to jest raz na dwa lata refundowane przez NFZ, jednak nie wszystkie ośrodki wykonują mammografię bezpłatnie. Lepiej wcześniej spytać się swojego lekarza pierwszego kontaktu lub ginekologa, gdzie warto udać się, żeby nie płacić. W Polsce istnieje również program wysyłania listownych zaproszeń na mammografię.

Obawy przed badaniem mammograficznym

Mimo takiego typu zachęcania kobiet do badań oraz nagłaśniania tematu przez media wiele pacjentek nie decyduje się na wykonanie badania mammograficznego. Czyżby wynikało to z lęku przed badaniem, niewiedzy, a może wiary, że takich ludzi jak ja nowotwory nie dotykają? W końcu zdrowo się odżywiam, ćwiczę itd. Pamiętajmy rak piersi jest jednym z najczęstszych nowotworów złośliwych wśród kobiet. Rocznie w Polsce z tego powodu umiera ok 5 tyś. pacjentek, a wcześnie wykryty nowotwór ten jest uleczalny. Dlatego jeśli same kobiety nie pomyślą o swoich piersiach nikt tego nie zrobi za nie. Przed każdym badaniem mammograficznym pacjentka powinna być dokładnie zbadana przez lekarza. Jedynym przeciwwskazaniem do tego typu badania jest ciąża. Wówczas alternatywę stanowi USG, gdzie nie mamy do czynienia z promieniowaniem rentgenowskim szkodliwym dla rozwoju płodu.

Jak przygotować się do mammografii?

Mammografia nie jest skomplikowaną procedurą. Od pacjentki wymaga się tylko zachowania higieny osobistej. W celu uniknięcia zafałszowanych wyników lepiej nie używać tuż przed badaniem żadnych kosmetyków, np. antyperspirantów czy talku. Mammografię najlepiej wykonywać po miesiączce, wtedy piersi są mniej napięte i procedura bardziej komfortowa. Badanie to nie powinno boleć, a jeśli pacjentka odczuwa jakiekolwiek dolegliwości powinna zgłosić to osobie przeprowadzającej badanie.

Jak wygląda mammografia?

Mammografia jest radiologiczną metodą badania piersi tzw. prześwietleniem gdzie obraz zapisywany jest na błonach rentgenowskich w postaci mammografu. Badanie mammograficzne wykonuje się w dwóch projekcjach i powinno dotyczyć każdej piersi osobno. Projekcję osiowa, czyli z góry na dół wykonuję się kładąc pierś na specjalnej płycie, a następnie jest ona dociskana z góry drugą płytą. Projekcja boczna polega na objęciu piersi przez płyty z boków. Moment dociskania sutków może być trochę nieprzyjemny, ale dzięki temu powstający obraz jest wiarygodny. Mammografia trwa zaledwie kilka minut.

Opis badania mammograficznego

Następnym krokiem jest opisanie zdjęć przez lekarza. Tkanka tłuszczowa daje nam obraz ciemny, natomiast zmiany nowotworowe, zwapnienia są jasne. Bardzo pomocne może być dla lekarza porównanie aktualnego zdjęcia z poprzednim badaniem. Dlatego warto zabrać ze sobą wcześniejsze wyniki. Specjaliści jednoznacznie wypowiadają się, że mammografia jest najlepszym badaniem wykrywającym objawy raka piersi. Potrafi ujawnić patologiczne struktury na kilka lat przed pojawieniem się objawów w postaci wyczuwalnego guzka, zmian w obrębie brodawki czy skóry. Poza tym badanie mammograficzne pozwala zdiagnozować nieprawidłowości nawet o wielkości 3-4 mm. Ze względu na strukturę piersi mammografia jest szczególnie przydatna u kobiet w wieku powyżej 50. roku życia, gdy przewagę w sutku stanowi tkanka tłuszczowa w porównaniu do tkanki gruczołowej. Dla młodych pacjentek lepszym badaniem jest ultrasonografia (USG).

Gdzie wykonać mammografię?

Idąc do restauracji zwykle wybieramy sprawdzone miejsca. Warto też o tym pomyśleć w przypadku wyboru miejsca, gdzie chcemy wykonać badanie mammograficzne. Jakość sprzętu może różnić się w poszczególnych ośrodkach, choć nie spełniający wymogów co do jakości nie powinien być w użyciu. Obecnie w niektórych ośrodkach można spotkać mammografy cyfrowe. Wtedy obraz odtwarzany jest na monitorze komputera. Charakteryzuje się wysoka rozdzielczością, można go obracać powiększać, zmieniać kontrast itd. Na interpretacje wyników może mieć również wpływ wykwalifikowanie i doświadczenie lekarza opisującego.

Wskazania do mammografii

Mammografia charakteryzuje się wysokim odsetkiem wykrywalności nowotworów i min. z tego powodu została uznana za badanie przesiewowe (skrining) w kierunku raka piersi. Komisja ekspertów UE zaleca skrining mammograficzny u pacjentek w wieku 50-69 lat co 2-3 lata. U kobiet w wieku 40-49 zawsze należy rozważyć takie badanie w przypadku występowania czynników ryzyka raka piersi, tj.:

•rak sutka w rodzinie,

•brak potomstwa,

•pierwszy poród po 30. roku życia.

Rak piersi po 69 roku życia

Co z kobietami po 69 roku życia? Czy one nie chorują na raka piersi? Pacjentki te jak najbardziej mogą zachorować na ten budzący przerażenie nowotwór. Jednak według statystyk i badań klinicznych ryzyko śmierci z powodu raka sutka jest niższe niż ryzyko zgonu z powodu innej choroby. Zaawansowany wiek nie zwalnia pacjentek z obserwacji swoich piersi i w przypadku jakichkolwiek objawów istnieje konieczność zgłoszenie się do lekarza. W takim przypadku może zaistnieć potrzeba zrobienia badania mammograficznego. Problem raka piersi może dotyczyć każdego. Nawet mężczyźni nie mogą czuć się bezpiecznie. Ok. 1% raków piersi dotyczy płci męskiej. Znane w mediach osoby nie wstydzą się mówić, że dzięki wczesnej diagnostyce wygrali z rakiem. Irena Santor, znana piosenkarka, dzięki wczesnemu wykryciu nowotworu i szybko podjętego leczenia dzisiaj może cieszyć się zdrowiem i spełniać zawodowo. Krystyna Kofta, artystka ze swoją choroba borykała się przez kilka lat. Temat ten stał się dla niej inspiracja do napisania książki. Można by wymienić długą listę znanych piosenkarek, aktorek, które przezwyciężyły raka sutka. Krokiem do zwycięstwa było wykonanie mammografii i szybkie postawienie rozpoznania.

Zbliża się ważne spotkanie w pracy, kończy się termin oddania projektu albo zaczyna sesja? Myślisz tylko o tym, a stres, który temu towarzyszy wydaje się powodować wysyp pryszczy? Badania naukowców ze Stanów Zjednoczonych wskazują, że co prawda stres nie wywołuje trądziku, ale może pogorszyć istniejące problemy ze skórą.

Stres a trądzik – czy jest jakiś związek?

Badaczy od dawna interesowała zależność miedzy stresującymi sytuacjami, a nasilaniem się trądziku. W 2003 roku naukowcy ze Stanford University opublikowali badanie, które wykazało, że u studentów w czasie egzaminów pryszcze pojawiały się częściej niż w okresach, w których stres był niższy. Skłoniło to badaczy do stwierdzenia, że stres i trądzik rzeczywiście są połączone. Mimo tego naukowcy nie są do końca pewni co tak naprawdę może wywoływać pogorszenie stanu skóry. Domyślają się, że może mieć to związek z tym jak gruczoły łojowe reagują na stres. A jak wiadomo, to właśnie łój w połączeniu z martwym naskórkiem i brudem nagromadzonym na skórze powoduje zatykanie się porów i rozwój bakterii odpowiedzialnych za trądzik.

Długotrwały stres powoduje;

1. zwiększenie wydzielania w organizmie hormonów stresu (walki i ucieczki) tj. adrenalina oraz noradrenalina.

2. przyśpieszenie akcji serca

– ciśnienia krwi

– wolnych kwasów tłuszczowych

– glukozy

– cholesterolu

Objawy stresu:

1. ból głowy

2. apatia

3. nadmierna senność

4. zaburzenie koncentracji

5. brak apetytu lub nadmierne obżarstwo

6. osłabienie pamięci

7. problemy gastryczne

W wyniku działania długotrwałej sytuacji stresującej organizm ulega rozregulowaniu, spada jego odporność oraz wytrzymałość. Jesteśmy bardziej podatni na choroby oraz przewlekłe infekcje.

W sytuacjach stresujących często nieświadomie dotykamy twarzy, włosów, co przyczynia się do roznoszenia chorobotwórczych bakterii powodujących trądzik.

Gdy stres powoduje rozdrapywanie pryszczy

Badacze z Wake Forest University School of Medicine w Singapurze przeprowadzili w 2007 roku podobne badanie. Wykazali jednak, że ilość łoju produkowanego przez skórę nie zwiększa się na tyle żeby mógł on znacząco wpływać na nasilanie się trądziku. Skłania to do wniosku, że przyczyna problemu może leżeć gdzie indziej. Lisa A. Garner, profesor dermatologii z University of Texas Southwestern Medical Center, twierdzi, że przyczyn wpływu stresu na trądzik należy upatrywać w zwiększonej skłonności do dotykania twarzy w stresowych sytuacjach. Osoby narażone na stres mają tendencję do rozdrapywania pryszczy, nerwowego dotykania policzków oraz wyciskania wyprysków. Może to prowadzić nie tylko do rozsiania pryszczy, ale także do powstania dużych blizn potrądzikowych, które później bardzo trudno usunąć.

Trądzik samouszkadzający

Trądzik samouszkadzający (rozdrapania, neuropatyczny) spowodowany jest wpływem czynników zewnętrznych (zewnątrzpochodnych). Występuje u osób dorosłych, często nie radzących sobie sytuacjami życiowymi, mających problemy emocjonalne, żywo reagującymi na stres. Osoby takie są przeważnie zamknięte w sobie, nieśmiałe, o niskim poczuciu własnej wartości. Powstały u nich trądzik jest często związany z wyciskaniem przez nie wykwitów skórnych, które powoduje roznoszenie po całej twarzy bakterii odpowiedzialnych za pojawienie się trądziku. Rozdrapywanie zmian skórnych jest w pewnym stopniu rozładowaniem negatywnych emocji kumulujących się w organizmie tj. niezadowolenia z siebie, nie sprostaniu oczekiwaniom środowiska itp. W chwili oszpecania swojej twarzy osoby chwiejnie emocjonalne czują rodzaj zadowolenie, rozluźnienia, upustu emocji. Jednak już po paru minutach, gdy zauważają zniszczoną, zaczerwienioną twarz z sączącymi się rankami nachodzi ich złość na siebie. Z czasem czynność ta wykonywana jest nieświadomie. Prowadzi do rozsiewanie bakterii po całej twarzy oraz szpecących blizn i przebarwień.

Leczenie trądziku

Co można zrobić? Garner mówi, że człowiek nie może naprawdę wykorzystać redukcji stresu jako leczenia trądziku ‚Jeśli potraktuję moje stres, czy mój trądzik zniknie?’, Mówi Garner. ‚Nie można leczyć trądziku za pomocą valium’. Dla wielu osób trądzik jest chronicznym problemem, który nie tylko zanika po tygodniu finału. To często długoterminowa kwestia wymagająca leczenia trądziku, która może obejmować nadtlenek benzoilu, retinoidy, antybiotyki stosowane na skórę lub podawane doustnie, leczenie hormonalne, aw cięższych przypadkach izotretynoina (accutane).

Mówi się, że osoby z trądzikiem mogą również skorzystać z psychologa lub uczenia się biofeedback, jeśli potrzebują zmniejszyć ogólny poziom stresu, mówi Garner.

Jak sobie radzić ze stresem?

Jeśli nie możesz sobie poradzić ze stresem i mimo woli dotykasz twarzy lub co gorsza rozdrapujesz pryszcze to polecamy ćwiczenia relaksacyjne. W rozładowaniu stresu pomocne będą ćwiczenia takie jak np.: rozciąganie, energiczne potrząsanie ciałem, ćwiczenia oddechowe, joga, bieganie lub pływanie czy ćwiczenia na siłowni. Pamiętaj, że aktywność fizyczna podnosi poziom endorfin, czyli hormonów szczęścia. Dodatkowo pamiętaj o stosowaniu produktów przeciwtrądzikowych. Ważne jest codzienne mycie twarzy oraz stosowanie żeli lub kremów leczących trądzik. Dzięki temu będziesz mieć pewność, że nawet pomimo stresu będziesz trzymać pryszcze w szachu.

2. Trądzik po 30-stce – dlaczego się pojawia?

Trądzik to niestety coraz częściej problem dorosłych. Gdy ten pojawia się po 30 roku życia jesteśmy zdezorientowane, bo czas burzy hormonalnej już dawno minął. Na naszą niekorzyść przemawia także fakt, że wypryski pojawiające się po 30 stosunkowo trudno usunąć. Przykładem mogą być zagraniczne gwiazdy muzyki i kina, których nieretuszowane zdjęcia wywołują mały skandal w sieci. Także w naszym przypadku podłoża trądziku są podobne: zabieganie i stres.

Trądzik to niestety coraz częściej problem dorosłych. Gdy ten pojawia się po 30 roku życia jesteśmy zdezorientowane, bo czas burzy hormonalnej już dawno minął. Na naszą niekorzyść przemawia także fakt, że wypryski pojawiające się po 30 stosunkowo trudno usunąć. Przykładem mogą być zagraniczne gwiazdy muzyki i kina, których nieretuszowane zdjęcia wywołują mały skandal w sieci. Także w naszym przypadku podłoża trądziku są podobne: zabieganie i stres. Brak nam czasu na pielęgnację, ale chociażby sen i zdrowe posiłki. To wszystko kumuluje się w nas i w końcu powoduje wysyp pryszczy na twarzy. Tak więc trądzik nie dotyczy tylko nastolatków, a my powinnyśmy zacząć myśleć o problemie stosownie do naszego wieku.

Co powoduje trądzik u dorosłych?

Trądzik u kobiet to wynik splotu kilku czynników. U różnych z nas mogą przeważać inne przyczyny i powodować różne nasilenie w objawach. Oto powody występowania trądziku u dorosłych:

1. Stres

2. Zanieczyszczenie środowiska

3. Jedzenie zbyt wielu przypraw

4. Czekolada i musztarda Hormony

Ostatni czynnik jest tutaj przeważający, ponieważ pomimo dorosłego wieku hormony wciąż potrafią ulegać zmianom. Wraz ze zmianą cyklu na skórze mogą występować pryszcze i bolące krostki , ale także samoistnie odchodzić. Gdy problem nie ustępuje i wzbiera na sile nie czekaj na rozwój sytuacji, tylko rozpocznij leczenie trądziku u dorosłych.

Pielęgnacja cery trądzikowej

Trądzik przebiegający z silnymi zaostrzeniami po 30 to dla wielu kobiet powód do wstydu. Zależy im na szybkim uzyskaniu rezultatów, ale często leczenie takie trwa nawet kilka lat. Przez ten czas lekarz dobierze odpowiednie leki, przepisze różne specyfiki, a na końcu uzyskamy trudny do zdobycia rezultat. Pewne sposoby na trądzik pozostają od lat takie same: leczenie antybiotykiem, podawanie witaminy B12, PP i niacyny. U kobiet bardzo często wprowadza się terapię hormonalną. Ryzyko jest więc duże a i nasze zdrowie na pewno nie będzie w najlepszym stanie. Dlatego duża część kobiet decyduje się na domowe leczenie trądziku. W takim wypadku wystarczą specyfiki dostępne bez recepty. Przede wszystkim należy pamiętać, aby możliwie często wybierać produkty łączone, tzn. przeciwzmarszczkowe i przeciwtrądzikowe w jednym jak Iwostin Purritin. Nie bójmy się też wybierać radykalnych środków. To, że nastolatki leczy się kremami nie każe ci stosować tych samych produktów w wieku 30 lat. Twoja skóra jest silniejsza, mniej delikatna i nie tak wrażliwa. Dlatego ty możesz pozwolić sobie na zabiegi kwasami, np. maseczka algowa Bielenda z kwasami. Zamiast kremu antybakteryjnego dla nastolatek, wybierz oddzielnie serum, krem i tonik, który będzie miał właściwości odkażające. Takie preparaty będą przeciwdziałać rozprzestrzenianiu bakterii na gruczoły łojowe i normalizować pracę wytwarzania sebum. Dobrze, gdy będziesz łączyła kosmetyki nawilżające z matującymi. Te pierwsze będą zapobiegały wysuszeniu typowemu podczas leczenia trądziku, a drugie pozbędą się problemu na długo. Dobre opinie zbiera Effaclar Duo i Effaclar K, które co prawda na początku powodują wysyp krost, ale później doskonale oczyszczają i matowią strefę T. Lepiej jest unikać produktów z alkoholem, bo wysuszenie skóry dojrzałeś może powodować przyspieszone pojawianie się zmarszczek. Dlatego kosmetyki dla nastolatków nie tylko nie będą skuteczne w przypadku, gdy mamy trądzik po 30, ale także szkodliwe. Prowadzą w konsekwencji do nasilenia problemu i pojawienia się nowych objawów.

Oczyszczanie skóry trądzikowej

Zatkane pory skóry czyli zaskórniki są początkiem problemów z trądzikiem. Pojawiają się, gdy gruczoły łojowe produkują za dużo sebum. Naskórek nie nadąża się złuszczać i ujście kanału gruczołowego zostaje zatkane. Łój i zanieczyszczenia zbierają się pod skórą prowadząc do zaskórników. Gdy bakterie dojrzewają, na powierzchni skóry powstaje wypukła czerwona krosta. zatykają gruczoły, powodując zaskórniki i namnażanie się bakterii. Na skutek stanu zapalnego powstaje wypukła czerwona krosta. Może dojść do gromadzenia ropy, która jest charakterystyczna dla skóry tłustej i mieszanej. Aby zapobiegać powstawaniu pryszczy i zminimalizować już istniejące, nie można zapominać o systematycznym oczyszczaniu twarzy. Można to robić peelingiem enzymatycznym Dr Irena Eris A Puri Sensipil, który nadaje się nawet do skóry delikatnej i skłonnej do podrażnień. Zamiast wyciskać pryszcze, posmarujmy je odpowiednim preparatem. Dobrze działa olejek herbaciany, który wysusza i ściąga skórę. Ma właściwości antyseptyczne, dlatego szybko pozbędzie się ze skóry wszelkich zanieczyszczeń. Dobrym pomysłem na zapobieganie wypryskom jest dodanie kropli olejku herbacianego do kremu na dzień, który oczyści i odświeży naszą cerę na długie godziny. Pamiętajmy tylko, że stosując zbyt dużo kosmetyków wysuszających, pod ich wpływem gruczoły łojowe wydzielają jeszcze więcej sebum i w efekcie skóra jest w gorszym stanie.

Trądzik różowaty po 30 roku życia

Rumień na twarzy, a z czasem pojawiające się czerwone grudki świadczą z dużym prawdopodobieństwem o trądziku różowatym. Nieleczony, nasila się właśnie u kobiet dorosłych. Rozwiązaniem będzie stosowanie odpowiednich kremów i maści, a także laserowe zamykanie naczynek w gabinecie kosmetycznym.

Czy nasze jedzenie ma wpływ na trądzik? Dermatolodzy ciągle jeszcze się o to spierają. Na pewno to, co zjadamy nie jest jedyną przyczyną powstawania lub braku tej dolegliwości. Odpowiednia dieta wpływa na naszą sylwetkę, ale również na wygląd skóry. Trądzik, wbrew powszechnej opinii, nie występuje tylko u nastolatków. Osoby po dwudziestce, a nawet po trzydziestce często mają z nim kłopot. Aby się go pozbyć, stosuje się głównie leczenie dermatologiczne. Jednak pomocna w walce z nim jest także odpowiednia, zdrowa dieta. Najwięcej korzyści osobom zmagającym się z trądzikiem przyniesie jedzenie produktów bogatych w witaminy, błonnik i cynk. Natomiast należy wyeliminować tłuste, wysokoprzetworzone produkty oraz słodycze.

Produkty niezdrowe dla skóry

Dieta na trądzik, jak każda dieta, jest rygorystyczna i wymaga wielu zmian żywieniowych. Podstawowa zasada dobrej diety na trądzik to unikanie wysokoprzetworzonych produktów. Odstawiamy kolorowe, słodkie napoje, słone przekąski i żywność z długim terminem przydatności. Nie spożywamy również słodyczy, a w szczególności czekolady, gdyż cera trądzikowa za nią nie przepada. Należy ograniczyć też spożywanie smażonych potraw. Zwierzęce tłuszcze zastąpmy roślinnymi, czyli koniec ze smalcem, masłem – w zamian stosujemy oliwę z oliwek i margarynę. Tym samym rezygnujemy z wszelkiego rodzaju fast foodów. Spośród nabiału i produktów mlecznych powinniśmy wybierać te najchudsze. Sól i ostre przyprawy mogą powodować trądzik, dlatego warto zastąpić je świeżymi ziołami. Ponadto należy ograniczyć białe pieczywo i makarony pszenne. Lepiej wybierać pełnoziarniste produkty – ciemne pieczywo i makarony gryczane. Alkohol i papierosy także są szkodliwe, ponieważ w organizmie generują powstawanie dużych ilości wolnych rodników, które wywierają negatywny wpływ na skórę. Amerykański Komitet Lekarzy na rzecz Medycyny Odpowiedzialnej spróbował odpowiedzieć napytanie, czy to, co jemy, wpływa na pojawienie się trądziku. W tym celu dokonano dokładnego przeglądu literatury, z której wyodrębniono 21 badań obserwacyjnych i 6 badań klinicznych. Z badań wynikało, że spożywanie mleka krowiego może sprzyjać zaostrzaniu się trądziku. Jednak dowody na związek między tymi dwoma elementami były słabe. Inne badania wykazały, że ryzyko występowania trądziku jest związane z dietą bogatą w cukry złożone, szczególnie u osób z podatnym systemem hormonalnym. Tymczasem wpływ kwasów omega 3, antyoksydantów, cynku, witaminy A i błonnika na trądzik wciąż pozostaje niejasny. A dobre badania interwencyjne (doświadczenia) na ten temat są bardzo rzadkie. W rzeczywistości bowiem niezwykle rzadko testuje się różne diety na osobach dotkniętych trądzikiem. Mimo wszystko naukowcy z uniwersytetu w Chicago są zgodni, że nie można dłużej ignorować ewentualnego wpływu spożywanych pokarmów na ryzyko występowania trądziku, a dermatolodzy powinni wiedzieć, co mogą doradzić pacjentom w takiej sytuacji.

Przyprawy a trądzik

Niestety, osoby ze skórą trądzikową nie powinny spożywać dań przyprawionych na ostro. Właśnie takie przyprawy powodują, że skóra wydziela więcej sebum. Działanie pobudzające wydzielanie sebum mają także wysoko jodowana sól, krewetki oraz sushi. Osoby leczące zmiany trądzikowe powinny unikać spożywania tych potraw.

Mikotoksyny a dieta trądzikowa

Trądzik nasilają też mikotoksyny (toksyny wytwarzane przez niektóre gatunki grzybów) obecne w nieświeżych (lub niskiej jakości) orzeszkach oraz w importowanych owocach, które były źle przechowywane. Jeżeli mamy wybór, to zawsze kupujmy owoce krajowe. Owoce i warzywa przed obróbką lub spożyciem trzeba dokładnie umyć w ciepłej wodzie. W jadłospisie powinny znaleźć się produkty bogate w witaminę A, która normalizuje wydzielanie sebum (łój skórny). Witamina powstaje w naszym organizmie z beta-karotenu, należy więc jeść pokarmy w niego obfitujące, czyli większość czerwonych i pomarańczowych warzyw (np. czerwona i żółta papryka, pomidory, marchewki i inne). Do diety trądzikowej należy włączyć dużo warzyw zielonych, takich jak szpinak czy brokuły, gdyż obfitują w witaminę B6, która działa na naszą skórę tonizująco, jednocześnie zmniejszając liczbę wyprysków.

Cukry, nadwaga i trądzik

W 2007 roku przeprowadzono kolejne badanie, tym razem na dwóch grupach osób dotkniętych trądzikiem. Pierwsza przez 12 tygodni przestrzegała diety ubogiej w węglowodany (cukry), druga natomiast – diety bogatej w cukry. Wyniki tego eksperymentu potwierdziły, że osoby spożywające mniej cukru miały mniejsze problemy z trądzikiem, obniżył się również ich poziom androgenów. Co więcej, badani stosujący tę dietę zrzucili przy okazji kilka kilogramów, natomiast ci spożywający duże ilości cukrów przybrali na wadze. Nadwaga również może mieć wpływ na powstawanie trądziku. Powoduje wzrost produkcji androgenów, które oddziałują na gruczoły łojowe i przyczyniają się do zwiększenia produkcji sebum. Skóra staje bardziej tłusta, co sprzyja pojawianiu się trądziku i wyprysków.

Wpływ soli na cerę trądzikową

Sól w diecie, zwłaszcza stołowa jodowana, może powodować powstawanie trądziku u osób ze skłonnościami do zmian skórnych i zmianami trądzikowymi. Lepiej jest zatem używać do gotowania soli morskiej niż jodowanej. Należy pamiętać, że olbrzymie ilości soli, która szkodzi naszej cerze, znajdują się też w niezdrowej żywności.

Przebarwienia skóry, a także jej odbarwienia to dość częste zaburzenia koloru skóry. Najczęściej są to plamki, znamiona lub większe plamy o jaśniejszym lub ciemniejszym kolorze niż naturalny. W części przypadków przebarwienia skórne to zmiany wrodzone, w innych – nabyte, wywoływane głównie przez szkodliwe dla skóry promieniowanie ultrafioletowe. Wrodzone zaburzenia pigmentacji skóry są najczęściej nieuleczalne, natomiast te pojawiające się pod wpływem różnych czynników można wyleczyć, a zwykle także im zapobiegać.

Skąd się biorą przebarwienia skóry?

Za przebarwienia skóry odpowiedzialna jest melanina. To barwnik znajdujący się w skórze oraz w tęczówkach. Dzięki melaninie skóra jest chroniona przed promieniowaniem UV. Im więcej słońca, tym więcej melaniny, blokującej dostęp szkodliwych promieni do skóry – tak powstaje opalenizna oraz większość przebarwień na skórze. Przebarwienia i odbarwienia skóry wiążą się z nieprawidłowym działaniem, nadmiarem lub brakiem melaniny w skórze. Najczęstsze przebarwienia skóry, czyli plamy ze zbyt dużą ilością pigmentu (hiperpigmentacja) to: piegi, plamy soczewicowate oraz ostuda. Piegi to złogi melaniny pojawiające się na policzkach, nosie, ale także dekolcie, grzbietach dłoni i plecach. Piegi pojawiają się tylko u osób o bardzo jasnej karnacji, a predyspozycje do nich są uwarunkowane genetycznie. Plamy soczewicowate to przebarwienia skóry, z którymi się rodzimy lub które pojawiają się pod wpływem chorób, starzenia się skóry lub promieniowania UV. Nie ciemnieją pod wpływem słońca i nie są groźne dla zdrowia. Mogą jednak być objawem rzadkich chorób:

•zespołu Peutza-Jeghersa, wiążącego się z innymi, poważnymi objawami, takimi jak polipy przewodu pokarmowego czy większą zachorowalnością na nowotwory złośliwe;

•bardzo rzadkiej choroby genetycznej o nazwie skóra pergaminowa;

•zespołu LEOPARD, czyli całego zespołu wad wrodzonych;

•zespołu Carneya.

Ostuda to zaburzenie pigmentacji skóry wywoływane zazwyczaj wahaniami hormonalnymi w ciąży, w czasie menopauzy oraz przy stosowaniu doustnych leków antykoncepcyjnych. Ostuda może się także pojawić pod wpływem leków, niektórych kosmetyków czy zaburzeń tarczycy

Zwiększenie ilości produkowanej w organizmie melaniny może być wywołane przez:

•promieniowanie UV,

•stan zapalny,

•hormon MSH,

•estrogeny,

•miedź,

•żelazo.

Inne możliwe przebarwienia skóry mogą być wywołane: lekami, stanami zapalnymi skóry (stąd się biorą przebarwienia skóry po trądziku), a także wysypkami.

Przebarwienia skóry – u co trzeciej kobiety

Ciemne plamy na skórze ma 35 procent kobiet po trzydziestce i aż 90 procent po 50 roku życia. W młodszym wieku ich pojawienie się jest związane z wahaniami hormonów (ciąża, zaburzenia hormonalne) lub ze stosowaniem antykoncepcji hormonalnej, leczeniem hormonalnym (melasma). Zazwyczaj pojawiają się na czole oraz wokół ust. Mogą także powstać z powodu nadczynności tarczycy lub niedoczynności kory nadnerczy. Sprzyjają im również stany zapalne przydatków. Po 45 roku życia przebarwienia powstają w wyniku zmian hormonalnych związanych z przekwitaniem lub pod wpływem stosowania hormonalnej terapii zastępczej. W tym wieku także częściej niż wcześniej przyczyną przebarwień może być niedomaganie wątroby. W starszym wieku pojawiają się również plamy soczewicowate – przebarwienia o kształcie ziarnka soczewicy, które czasem zlewają się w większe plamy. W każdym wieku mogą powstać przebarwienia spowodowane stosowaniem niektórych leków, ziół lub kosmetyków zawierających substancje fotouczulające. Plamy pojawiają się, gdy zażywając takie leki lub stosując kosmetyki i perfumy wychodzimy na słońce bez ochrony kremu z wysokim filtrem. Przebarwienia powstają także w wyniku stanów zapalnych, najczęściej w miejscach zmian trądzikowych oraz jeśli wystawimy się na słońce po intensywnych zabiegach kosmetycznych lub dermatologicznych: stosowaniu kuracji przeciwtrądzikowej, zabiegach dermatologii estetycznej, złuszczaniu peelingami chemicznymi, mikrodermabrazji.

Odbarwienia skóry

Odbarwienia skóry to natomiast brak melaniny (hipopigmentacja) w określonych miejscach na skórze, a nawet na całym ciele. Odbarwienia skóry pojawiają się w przypadku zaburzeń takich jak:

•albinizm, czyli bielactwo wrodzone, obejmujące całą powierzchnię skóry, oczy i włosy;

•bielactwo częściowe;

•bielactwo nabyte;

•niedobory barwnika: samoistne, polekowe;

•odbarwienia skóry po oparzeniach, zabiegach, urazach.

Usuwanie przebarwień skóry

Wiele osób czuje się niekomfortowo z przebarwieniami skóry, stąd duże zainteresowanie metodami ich usuwania. Obecnie w celu pozbycia się zmian na skórze stosuje się: miejscowe preparaty rozjaśniające na przebarwienia skóry, operacje laserowe CO2, dermabrazję oraz peelingi. Niektóre sposoby na przebarwienia są dostępne w przystępnych cenach, inne wiążą się z większymi wydatkami. Jak usuwać przebarwienia w ciąży? W ciąży u kobiet o ciemniejszej karnacji pojawia się czasem ostuda ciążowa. Znika sama po urodzeniu dziecka. Jeśli tak się nie stanie, można usunąć przebarwienia, także te wywołane np. trądzikiem, w gabinecie dermatologa. Leczenie przebarwień może się rozpocząć dopiero po urodzeniu dziecka. W czasie ciąży można im zapobiegać, stosując kremy z filtrami UV. Jest to najlepsza forma profilaktyki działająca na większość możliwych przebarwień skóry. Przebarwienia skóry to dla wielu ludzi duży dyskomfort, szczególnie jeśli zmiany pojawiają się w widocznych miejscach (np. przebarwienia skóry twarzy). Najczęściej jest to problem czysto kosmetyczny, ale liczne znamiona o nieregularnym kształcie i nieregularnym rozmieszczeniu barwnika mogą także prowadzić do pojawienia się czerniaka złośliwego – bardzo groźnego nowotworu skóry. Niepokojące zmiany skórne powinien zbadać lekarz.